Job is een van de weinige 17-jarigen zonder mobiele telefoon. Daar zat niemand mee, tot het coronavaccinatiebewijs zijn intrede deed. De QR-code moet je immers downloaden op je telefoon.

Het zou handig zijn als je dat als ouder gewoon namens je gehandicapte kind kon doen. Dus Jobs code op mijn apparaat. Helaas, die mogelijkheid bestaat niet. De gevaccineerde dient een eigen telefoon te hebben.
Er is een escape: de QR-code uitprinten. Maar Job is geen echte kroegtijger en in restaurants zie je hem zelden, dus vonden we het nog niet nodig om daadwerkelijk tot actie over te gaan.

Nu wordt mijn moeder 76 jaar en wil ze dat vieren met een lunch in een groot restaurant waar rolstoelen niet in de weg staan. Job mag dus mee. Aanstaand weekend is het feestje.

Op dinsdag kwam ik in actie. Om de coronapas te verkrijgen, is een DigiD nodig. Die had Job, dat wist ik zeker. Maar toen ik na lang zoeken zijn naam en wachtwoord intikte, bleken die verlopen. Dat schijnt te gebeuren als je langer dan drie jaar inactief bent. Meteen vroeg ik een nieuwe DigiD aan. Er verscheen een melding dat het drie werkdagen duurt voor de brief met een bevestigingscode op de deurmat valt, pas daarna kan de DigiD gebruikt worden.

Dat wordt krap allemaal. Ik hoop vandaag op post. En als we eenmaal zijn ingelogd, hoop ik heel hard dat Big Brother Jobs vaccinatiegegevens netjes heeft gekoppeld aan zijn digitale identificatiebewijs. Job behoorde eerder dit jaar tot de categorie minderjarige kwetsbare personen en werd na veel vijven en zessen via een omweg gevaccineerd. Staan zijn prikken wel in het systeem?

Als alles goed gaat, weet ik vandaag meer. Werkt de administratie niet mee, dan is er geen tijd meer voor herstelwerkzaamheden. Het restaurant kan Job weigeren zonder QR-code. Duimen dus. We doen ons best, oma, en van harte alvast!